Badacze edukacji podkreślają, że kluczowe jest, by dzieci i młodzi ludzie rozwijali konstruktywne postawy związane z uczeniem się – nie tylko w szkole, ale przez całe życie; by z wyższego poziomu potrafili śledzić tok własnego myślenia, świadomie wybierać i krytycznie oceniać źródła informacji, a same wiadomości ze sobą wiązać, krytycznie oceniać, konfrontować, uogólniać, a nawet przenosić schematy rozumowania i działania z dziedziny na dziedzinę (zasady gramatyki w nauce języka i w nauce kodowania), z problemu na problem (jak zaplanować eksperyment, badanie opinii czy kampanię społeczną). Rozwijanie takich samoregulacyjnych mechanizmów u dzieci i młodych ludzi wymaga jednak innego sposobu pracy.
Zamiast podawać gotowe wiadomości, lepiej skupiać się na budowaniu umiejętności ich poszukiwania, falsyfikowania, dociekania, odsiewania informacji ważnych od nieistotnych, komunikowania w języku danej dziedziny (np. fizyki czy biologii). Wymaga refleksji z metapoziomu, map pojęciowych, a także prostych, choć zbyt rzadko stawianych pytań: co już wiemy na ten temat?, skąd to wiemy?, jak to udowodnić?, czego nie wiemy i jak to sprawdzić?, jakie błędy popełniliśmy i jak je skorygować?, jak zrobili to inni i czym się różnią nasze wyniki?, jakie wnioski płyną z tego doświadczenia?, jak to najlepiej pokazać innym?, czego się nauczyliśmy na dzisiejszych zajęciach?, co musimy ćwiczyć lub badać dalej?, gdzie znaleźć dalsze informacje i wskazówki?, jak dotrzeć do ekspertów z tej dziedziny?
