W tej części kursu poświęconej przestrzeni społecznej i kulturowej szukamy przykładów na inne myślenie o edukacji. Takiej, która stanowi dynamiczną i społeczną aktywność, gdzie wzajemne relacje uczniów i nauczycieli współtworzą i wpisują się w całą siatkę więzi międzyludzkich i życiowych doświadczeń.
Otwarta szkoła to taka, która współpracuje z lokalną społecznością, odpowiada na rzeczywiste problemy okolicy, kraju i globalnego świata. Która uczy odpowiedzialności, współpracy i zachęca do społecznej aktywności.
Zapoznasz się z historiami szkół, które to rozumieją i – nie czekając, aż zmieni się system edukacji w ich kraju – zmieniają same siebie: swoją przestrzeń edukacyjną, przestrzeń życia dzieci i pracujących z nimi dorosłych, lokalnej społeczności, a nawet…całego świata.
Jesteśmy przekonani, że te przykłady zainspirują Cię do wprowadzenia wielu pozytywnych zmian.
W myśleniu o szkole, na całym niemal świecie, wciąż pokutuje anachroniczny model edukacji jako miejsca uczenia i wychowywania ucznia. To nauczyciel ma nauczyć i wychować, a dziecko ma się dać nauczyć i wychować.
Taki model jest nie tylko nieprawdziwy, ale i szkodliwy, bo fałszywie opisuje zadania oraz możliwości nauczycielek i nauczycieli. Odwraca uwagę od procesów społecznych, które rzeczywiście mają miejsce w szkole.Utrudnia ich wykorzystanie w dobrej edukacji, bo skupiając się na przyszłości zaniedbuje się szkołę jako miejsce, w którym młodzi ludzie i grupa dorosłych spędza wielki, ważny kawałek swojego życia.
Tradycyjny wzorzec jest nadmiernie autorytarny i indywidualistyczny – ogranicza zarówno nauczycieli, jak i uczniów, usuwa z pola widzenia rodziców, społeczność lokalną i resztę świata. Zwłaszcza w czasach rozwiniętej komunikacji oraz łatwego dostępu do informacji okazuje się zbyt ciasny i nie pasuje do wyzwań XXI wieku
